حقوقدان وطن دوست در آمریکا، آقای هومن فخیمی، در تحقیقات خود از کوشش در به غارت بردن بخشی از ثروت ملی ایران در آمریکا بوسیله کسانی که ظاهرا در نقش اپوزوسیون فعالیت می کنند پرده برداشتند.  اینگونه معلوم شد که کسانی چون  خانم ها مسیح علینژاد و مهر انگیز کار و آقای عیسی سحر خیز از جمله کسانی هستند که کوشش دارند تا در غارت ثروت ملی و مصادره شده بوسیله دولت آمریکا شرکت کرده و اینگونه به مسابقه با رانتخواران استبداد حاکم بر وطن در به غارت بردن ثروت ملی بر خواسته و اسم آن را هم “مبارزه سیاسی” بگذارند:  

 

– خانم مسیح علینژاد بخاطر اینکه برادرش علی علینژاد را رژیم دستگیر و دو سال زندانی کرده بود، تقاضای۱۵۰ میلیون دلار خسارت کرده است. 

 

– پسر آقای سحرخیز، آقای مهدی سحرخیز، از طرف پدر، بابت ظلمی که به پدرش شده است به دادگاه آمریکا شکایت برده است و تقاضای ۱۵۰ میلیون دلار خسارت کرده است.

 

– بعد از فوت آقای امیر انتظام، فرزندان همسر اول او از دادگاه شکایت کردند و ۳۰۰ میلیون دلار درخواست غرامت کرده اند. بچه هایی که یکبار هم برای ملاقات با او در زندان نرفتند، مدعی شده اند که مرحوم امیر انتظام سال های زندان را می توانست کار کند و میلیون ها دلار ثروت کسب کند. آیا براستی می شود مرد مقاومت را بدتر از این خوار کرد؟

 

– خانم مهرانگیز کار بخاطر ظلمی که به همسرش سیامک پورزند شد، از دادگاه آمریکا خواستار ۱۵۰ میلیون دلار خسارت کرده است.

 

البته تمامی اینها در آغاز تقاضای ۵۰۰ میلیون دلار خسارت کرده بودند که دادگاه مقدار آن را کاهش داده است.

 

– خانواده اویسی نیز ادعا کرده است که پدرشان قبل از انقلاب ۷۰۰ میلیون دلار ملک داشته است و حالا تقاضای غرامت کرده چند صد میلیون دلاری کرده است.  (رانتخوارهای سلطنتی که می گفتند ثروتی نداشته اند و ورشکسته از ایران خارج شده اند. ۷۰۰ میلیون دلار تیمسار اویسی چیز معادل ۴ میلیارد دلار به ارزش امروز است.)

 

– و… و.

 

ادعاها برای تقاضای خسارت، ترکیبی از راست و دروغ هستند. از جمله دروغ ها، همانطور که در یکی از سندهای پایین دیده می شود، ادعای خانم مسیح نژاد به زندانی بودن برادرش می باشد، در  حالیکه ایشان ماه هاست که آزاد و مشغول تبلیغ برای کتاب خودشان می باشند.  شدت ناراستی خانم مسیح علینژاد، چنان این حقوقدان ساکن آمریکا را متعجب کرده است که از جمله در یاداشتی نوشتند که تا به حال ندیده اند که چنین ادعاهای دروغی به دادگاه فدرال آمریکا عرضه شود.

 

البته تمامی اینها با چراغ خاموش آمده بودند و شکایت ها از طریق وکیلی که قبلا وکیل لابی نایاک و اصلاح طلبان و از مدافعان برجام بوده است از سال ۲۰۱۹ شروع شده بود و نبود آقای هومن فخیمی که به اسناد دسترسی و آنها را منتشر کرد، در صورت برنده شدن، پولها را دادگاه به حساب آنها واریز و با همان چراغ خاموش خارج شده بودند.  این تنها بعد از افشای اطلاعات بود که بعضی از آنها اعلام کردند که قصد دارند پولها را به مردم ایران بر گردانند. البته این سخن زمانی ممکن بود قابل قبول باشد که در زمان شکایت، شکایت کردن آن را اعلام کرده و هدف آن را نیز بیان کرده بودند، و نه زمانی که اطلاعات افشا شده و برای کنترل خسارت، چنین ادعاهایی را فرموده باشند.

 

البته در این رابطه و تا بحال تمامی کسانی که با چراغ خاموش برای سرقت ثروت ملی وطن آمده بودند، سکوت و دم بر نیاوردن را بهترین روش برای کنترل خسارت (در نتیجه رو شدن دست آنها) بر گزیده اند و تنها آقایان عیسی سحر خیز و پسرشان به سخن آمده اند. توضیح اینکه، بعد از اینکه خبر افشا شد، آقای سحر خیز در پاسخ به هموطنی که این پولی که شما می خواهید بگیرید به ملت فقر زده ایران تعلق دارد، پاسخ دادند که این پول ایران نیست، بلکه پولی است که آمریکا مصادره کرده است:

 

“…قرار نیست این پول،از جیب مردم ایران پرداخت شود.  بلکه قرار است از پول هایی که دولت آمریکا مصادره کرده برگشت داده شود”.

 

بنا بر این منطق، هر زمان دولت آمریکا بخشی از ثروت ملی ایران را مصادره کند، آن پول، دیگر بخشی از ثروت ملی ایران نمی باشد و خوردن و بردن آن می شود امری حلال. این خوردن و بردن هم با عبارت “برگشت داده شود” تکمیل می شود  که معنی ای جز این نمی تواند داشته باشد که پولی متعلق به ایشان بوده و حال به حساب ایشان برگشت داده می شود.

 

فرزند ایشان، مهدی سحر خیز، که بنظر می رسد که  از ضعف اندیشه و شخصیت و سیستم ارزشی پدر استفاده و اول بار این روش جدید از فساد و رانتخواری را به ایشان آموخته است، از افشای خبر و انتقادها به آن خشمگین و در پیامی به منتقدان پاسخ دادند:

 

“همین الانش هم بدون هیچ دادگاهی بخواهم، می توانم هر جای امریکا خانه میلیون دلاری بخرم. فرق من و شما در این است که من برای پول زندگی نمی کنم. پس آن نگاه کثیف دزدید را ندارم. دقیقاً مثل آن حرف های کثیف که می گویید. من آن حرف ها را ندارم. خوب، یک سری افراد کلاً از همه وجودشون کثافت میاد بیرون”. 

 

البته ایشان هیچ توضیح ندادند که ایشان آن حداقل یک میلیون دلار را آنهم در وضعیتی که در وطن، بعضی از شدت فقر و گرسنگی، فرزند خود را به چند ده و یا چند صد دلار می فروشند، از کجا آورده اند؟ و یا اینکه، قسَم ایشان که برای پول زندگی نمی کنند را باور کنیم، و یا دم خروس شکایت ۱۵۰ میلیون دلاری ایشان را؟  

 

 

نامه سرگشاده مالباختگان کرمان‌ خودرو به شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی «حسین مرعشی» که در طی چهار سال همه دارایی و هستی نزدیک به دو هزار نفر را به غارت برده و به نام خود ثبت کرده است و رونوشت آن به آقایان سید محمد خاتمی، حسن روحانی، سید حسن خمینی، بهزاد نبوی، آذر منصوری و بهزاد نبوی فرستاده شده است.  این جمع دو هزار نفری از روی درماندگی و استیصال و خستگی حتی حاضر شده اند تنها نیمی از طلب خود را دریافت کنند و با اینحال حسین مرعشی دست رد به سینه آنها زده است.  مال باختگان از شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی سؤال می کنند که آیا این شورا از فساد چهار ساله دبیر کل و سخنگوی خود خبر دارد و با ایشان شریک و در پنهان دست در یک کاسه دارند:

 

شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی؛

 

با سلام؛

 

آیا می‌ دانید که دبیر کل و سخنگوی حزب شما جناب آقای «حسین مرعشی» حدود چهار سال است که همۀ دارایی و هستی نزدیک به دو هزار نفر از مردم مظلوم و بی‌ پناه این کشور را به نام ثبت‌ نام خودرو خورده و بُرده است؟ و شرکت تحت مدیریت ایشان (کرمان‌ خودرو) با نام پوششی کارمانیا، نه اموال این مردم را به‌ روز رسانی (بر مبنای کالای خریداری شده) می‌کند و پس می‌دهد، و نه اتومبیل فروخته شده را تحویل می‌دهد؟

 

آیا می‌دانید که تاکنون تقریباً نیمی از این جمعیت مالباخته از روی استیصال و درماندگی و خستگی از به نتیجه نرسیدن شکایت‌ های خود به مراجع قانونی، با دریافت حدود ۵٠٪‏ از کل طلبِ خود مجبور به دادن رضایت شده‌ اند؟

 

شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی، اگر از این غارت چهار ساله توسط دبیر کل و سخنگوی خود (آقای حسین مرعشی) با خبر است و با وی شریک، و دست در یک کاسه دارند که وای بر این حزب، و وای بر شورای آن. و اگر از این غارت و کلاهبرداری بی‌ شرمانه توسط شرکت کرمان‌ خودرو بی‌ خبر است، اکنون مطلع گردند و به نصحیتِ پیشوا و مقتدا و دبیر کل خود پردازند و به او انذار دهند که از خدا بترسد و چشم از اموال این مردم برگیرد و در اسرع وقت مالشان را به ایشان بازگرداند (۱). 

 

اسامی امضاء کنندگان نامه محفوظ است.

 

– رونوشت:

 

١- سید محمد خاتمی

٢- حسن روحانی

٣- سيد حسن خمینی

۴- بهزاد نبوی

۵- آذر منصوری

۶- عمادالدین باقی

 

 

آقای محمود قراول، رئیس انجمن اولیا و مربیان آموزش و پرورش استان خراسان، در نامه خداحافظی خود از جمله می نویسد:

 

“آموزش و پرورش هر کشوری مهم ترین عامل پیشرفت و توسعه آن کشور محسوب می شود، اما آموزش و پرورش ما سال هاست که به مانع توسعه تبدیل شده است و اگر متولیان آن همچنان سرگرم ملاعبه و معاشقه با پست و پول و شهرت و بی مایگی و حقارت باشند، دیگر امیدی به نجات از ورطه بی فضیلتی و کم خردی و افسردگی نمی ماند. آموزش و پرورش ما زمانی می تواند بستر ساز توسعه باشد که افراد آزاده، محکم، شجاع و اهل درد و وطن دوست، فارغ از تنگ نظری های سیاسی و ایدئولوژیک، زمام امور را به دست گیرند. پست های اداری محملی شده است برای کسب نانی و نامی. طبیعی است که در این صورت افراد توان بیان حقایق و نظرات خود را ندارند و باید آن بگویند که سلطان می پسندد” (۲).

 

آقای قراول در واقع نه فقط وضعیت آموزش و پرورش در خراسان که در کلیت ایران را توصیف کرده اند.

 

 

آقای محسن رنانی در سخنرانی خود در مؤسسه رحمان، از جمله می گویند:

 

“تقریبا دیگر امیدی به حکومت نیست. نه این که نخواهد اوضاع بهتر شود، حتما می‌ خواهد، اما دیگر توانش را ندارد. خیلی دلشان می‌ خواهد بشود، اما نظام تدبیر چنان از اندیشمندان واقعی و انرژی خِرد جمعی تخلیه شده و چنان در محاصره رانت‌ خواران قرار گرفته است که دیگر توان ایجاد تغییر ندارد. از یک‌ سو، ناکارآمدی سیستمی به همراه فساد رانتی، از درون، تمام انرژی نظامِ تدبیر را می‌ مکد، و از سوی دیگر اندک انرژی باقی مانده نیز صرف تنش‌ ها و درگیری‌ هایی می‌ شود که خودش با بیرون درست کرده است. بدون تغییرات ساختاری و افق‌ گشایی، امکان برون رفت از این باتلاق برای حکومت وجود ندارد. اما افق‌ گشایی نیز نیازمند اعتماد به نفس و انرژی روانی عظیمی است که دیگر در ساختار قدرت دیده نمی‌ شود. از بس همه‌ چیز را بزک کرده‌ اند، خودشان هم خوب می دانند که پشت صحنه چقدر خالی است و برای همین از ریسمان سیاه و سفید هم می‌ ترسند.

 

… نه تنها بحران صندوق‌ های تأمین‌‌ اجتماعی را، نه تنها بحران آب را، نه تنها بحران انرژی را، نه تنها بحران تورم را، نه تنها بحران بیکاری را و … نمی تواند، بلکه مشکلات خیلی ساده‌ تر را هم نخواهد توانست حل کند. مثلاً حل مسأله آلودگی محصولات کشاورزی به کود و سموم شیمیایی را؛ یا حل مساله تصادفات و کشته‌ های سنگین رانندگی را؛ حتی کمتر از آن، پلاک نکردن خودروهای غیراستاندارد خودروسازهای داخلی را؛  معتقدم همین چند مسأله کوچک و ساده را هم نخواهد توانست حل کند. می‌ دانید چرا؟ چون «سرمایه اجتماعی» حکومت تمام شده است. سال ۱۳۸۱ گفتم «سقوط سرمایه اجتماعی» آغاز شده است (اینجا را ببینید)؛ ولی حالا عرض می‌ کنم، سرمایه‌ اجتماعی حکومت «تمام شده است». البته می‌ توانند با میتینگ‌ های خیابانی هیاهو کنند، اما اقداماتی را که نتیجه واقعی بدهد و برای مردم «حس واقعی بهبود» ایجاد کند، نخواهند توانست. 

 

اما در عوض به آینده ایران بسیار امیدوارم. هرچه اقتدار حکومت کاهش می‌ یابد، اقتدار جامعه مدنی بالا می رود و با تداوم این ناموازنه، امید به آینده ایران افزایش می‌ یابد. فقط تحقق این پیش‌ بینی من دو شرط مهم دارد که یکی را حکومت می‌ تواند برآورده کند و یکی را نخبگان جامعه مدنی. در مورد حکومت تقریباً مطمئن هستم که شرط اول را برآورده می‌ کند، یعنی نمی‌ تواند نکند. شک من فقط در مورد جامعه و نخبگان آن است که امیدوارم بتوانند شرط دوم را محقق کنند. آن دو شرط را در سخنرانی «‌آینده ایران و نقش کنشگران» که ۲۲ دی ماه امسال در مؤسسه رحمان داشتم، شرح داده‌ ام. آن را در فایل صوتی زیر بشنوید (۳).

 

محسن رنانی ​ ۲۹ دی‌ ماه ۱۴۰۰

 

 

“باز هم پذیرش ام در کرج با مشکل روبرو شد، دادستان استان البرز می‌ گفت، باید برگردم به تهران و دادستان تهران می‌ گفت، زندان مرکزی کرج باید پذیرش کند. مملکت، خان، خانی شده و هر مسئولی حرف خودش را می‌ زند و منافع خودش را در نظر می‌ گیرد، شیرازه‌ ی امور از هم پاشیده است و بخشی‌ نگری همه جا به وضوح دیده می شود که این‌ ها نشان‌ دهنده‌ ی پوسیدگی اتصالات بین نهادها و حتی اتصالات درون نهادی است و این تارهای سست عنکبوتی با ضرباتی چند فرو می‌ ریزد” (۴).

 

استبدادی که جسدش هنوز نیافتاده است:

 

استاد جمال صفری، تاریخدان وطن، وضعیت حال رژیم را با دوران اواخر دوران صفوی که همه چیز نظام و دربار از هم پاشیده بود مقایسه کرده است.  یعنی دورانی که شاه سلطان حسین زندانی تخیلات و در عالم مجازی گشت و گذر می کرد و عاجز از دیدن واقعیت فساد و از هم گسیختگی حکومتش که تا مغز استخوان حکومتش را گرفته بود، خود را در وضعیت و قدرت و شوکت شاه عباس قرار داده بود و احکام و فرمان ها را صادر می کرد و خیالات می فرمودند. تا تنها وزش بادی از شرق کشور قدر قدرتی و قوی شوکتی هپروتی این زاده و رشد یافته در حرمسرا را باد هوا کرد.  البته مستبدان همیشه آخرین کسانی هستند که متوجه پایان کارشان می شوند. این را در انقلاب فرانسه، انقلاب روسیه و … درتاریخ معاصر خودمان نیز دیده ایم که اعلیحضرت همایونی شاهنشاه آریامهر بزرگ ارتشتاران، تا لحظات آخر باور نمی کرد که استبدادش کار او را تمام کرده است و حتی وقتی از ایران خارج شد، پیام دکتر شاپور بختیار را که زیاد دور نرود و منتظر کودتا باشد باور کرد و اینگونه به جای رفتن به آمریکا، در مصر و مراکش منتظر شد تا بختیار و ژنرال هایزر در ۲۸ مرداد دیگری و با کودتای ۲۲ بهمن او را به ایران بر گردانند و حتی فرح پهلوی هم اول باور کرده بود که کودتا پیروز شده است:

 

“فرح پهلوی: (در مراکش) یک روزی آمدند (شاه)، در راهرو راه می‌ رفتند، گفتند که خوب است بختیار محکم مانده، با بختیار تماس داشتند. همیشه اعلیحضرت می‌ گفتند، من نمی‌ خواهم تاج و تختم را با ریختن خون مردمم نگاه دارم و همین هم هست … .

 

یک شنبه ۲۲ بهمن، مثل اینکه در کریدور بودم، داشتم رد می‌ شدم از یک جایی، این را که تو رادیو شنیدم، اصلاً باورم نشد، راستش آن موقع یک لحظه فکر کردم بر عکس شده، اینها باختند، …” (۵).

 

در حال حاضر هم وطن شاهد چنین وضعیتی است و آن اینکه استبداد مذهبی سال هاست که مرده است و تمامی عناصر حیاتی، (از جمله، مشروعیت حتی ظاهری، قانونیت، توانایی حداقلی برای حل مشکلات تو در تو و همه جانبه اقتصادی، محیط زیستی، اجتماعی و فرهنگی و سیاسی. که خود سبب ساز آنها شده است) را از دست داده است و چهره قدرت طلب خود را که قرن ها در پشت پرده ای از روحانیت پنهان کرده بود نمایان ساخته است. این یکی از عظیمترین نتایج انقلاب بهمن است که توانا شده است تا پایه فرهنگی استبداد تاریخی را که همان روحانیت ارسطو زده ذوب شده در شهوت قدرت را نزدیک قبری ببرد که حفر آن را خود روحانیت با فساده و جنایت ها و خیانت های خود انجام داده است. قبری در کنار قبری که پایه سیاسی استبداد تاریخی- سلطنت، در وطن بود، دفن شده است. یعنی پروسه مرگی که از زمان کودتای خرداد ۶۰ (۶) بر علیه اهداف انقلاب و جمهوریت نظام شروع شد و بنا بر پویایی جبری قدرت و روش تقسیم به دو و حذف یکی، حال کار به آنجا رسیده است که درست مانند زمان شاه سلطان حسین، بی کفایت ترین، نادان ترین و فاسد ترین ها بر حساس ترین مقامات قرار گرفته اند. از رئیس جمهور آن، “قاتل تاریخی” (قول آیت الله منتظری) که جز اعدام کردن نیاموخته، گرفته تا رئیس مجلس فاسد آن و رئیس قوه قضائیه که هر یک مافیاهای خود را بر مقامات نشانده اند گرفته، تا “رهبر عظیم الشان”، مظهر جهل و فساد که کوشش او در سلطنتی کردن استبداد و مجتبی یش را بر تحت سلطنتی نشاندن، سرعتی روز افزون به فرو پاشی استبدادش بخشیده است. 

 

البته از سال ها پیش ابوالحسن بنی صدر، مکرر تکرار می کرد که استبداد حاکم جنازه ای است عمودی و مانند حضرت سلیمان به عصایی بند است و برای افقی کردن آن نیاز به تکانی سراسری دارد.  در واقع، وضعیت حاضر بسیار شبیه شوروی در دوران قبل از فروپاشی است که الکساندر سولژنتسین، متفکر روسی، در سخنی معروف آن را اینگونه توصیف کرده بود:

 

“ساعت کمونیسم از زدن باز ایستاده است (مرده است). اما ساختمان های بتونی آن هنوز از هم فرو نپاشیده است. به همین دلیل، به جای اینکه خود را آزاد کنیم، باید سعی کنیم که زیر آوار آن له و لورده نشویم” (۷).

 

این زیر آوار ماندن و له و لورده شدن را در کانتسکت ایران چگونه بفهمیم؟ آوار را چگونه معنی کنیم؟ آیا عناصر تشکیل دهنده این آوار تنها همان استبداد حاکم است یا اینکه شامل جریان ها و افرادی که در فرم و شکل مخالف استبداد، ولی از جنس استبدادیان و با کارنامه ستایشگری و یا همکاری طولانی با استبداد حاکم و یا استبداد قبلی که سبب ساز انقلاب شد و بنا بر دینامیسم قدرت و مکانیسم تقسیم به دو و حذف یکی، از حکومت حذف شدند هم می شود؟ مانند همین، بیشتر، “اصلاح طلبانی” سابقی که اکنون به رانتخوراهای خارج از کشور تبدیل و حرص و ولع شان برای سهم پیدا کردن از گوشت قربانی “ثروت ملی” وطن سبب شد که از هول حلیم در دیگ بیافتند و دستشان رو شود؟

پاسخ را در سرنوشتی که روسیه بعد  از فروپاشی شوروی به آن دچار شد، به ما می گوید و اینکه چگونه و به سرعت رانتخواران دولتی با مخالفان دولتی دست در دست یکدیگر داده و به رانتخوارهای جدید تبدیل شدند و ثروت ملی روسیه را بین خود تقسیم و اینگونه الیگارشی جدید سر بر آورد و در نتیجه، روسیه، باز سازی استبداد تزاری را در فرم پوتین ایسم بخود دید. 

 

آیا در زمان فروپاشی استبداد، سرنوشت روسیه به ما نمی گوید و که برای دچار سرنوشت روسیه نشدن، نیاز است بیاموزیم که: 

 

 

 

دیگر اینکه کسانی که با چراغ خاموش به سراغ “ثروت ملی” ایرانیان آمده بودند و مانند رانتخوراهای سلطنت طلب که در نتیجه قرارداد الجزایر بر سر گروگان ها که در واقع تسلیم نامه بود. امکان خوردن و بردن ثروت ملی ایرانیان را فراهم کرد (از جمله به این جهت بود که بنی صدر درخواست دستگیری رجایی و بهزاد نبوی را کرد) رو شد، بما نمی گوید که اینها تنها نوک کوه یخی عظیمی را تشکیل می دهند که بدنه آن در زیر آب پنهان است و فوجی از آنها در انتظار هستند تا جای رانتخوراهای قبلی را بگیرند و الیگارشی جدید را شکل و فرم بدهند.

 

 

 

زمان فروپاشی و سقوط استبداد و نیز دوران گذر، دورانی بس حساس و مخاطره آمیز می باشند. به این معنی که فروپاشی استبداد آینده را باز خواهد کرد. این باز شدن، از جمله به این معنی است که همانگونه که می تواند، کوشش ۱۳۰ ساله ایرانیان را با استقرار جمهوری شهروندان ایران به نتیجه برساند، در عین حال می تواند وطن را به سرنوشت روسیه و حتی بدتر از آن دچار کند. چرا که شوروی در وضعیت سلطه گر قرار داشت و ایران در وضعیت زیر سلطه.   

 

این وضعیت در ایران و در بعد از انقلاب بهمن رخ داد.  در آن زمان، آزادی ها آنقدر گسترش یافته بود که یاد دارم که خبرنگاری فرانسوی در گزارشی از ایران نوشت که آزادی که اکنون در ایران وجود دارد، آروزی ما فرانسوی هاست. ولی دیدیم که چگونه با کودتای خزنده روحانیت که مرحله آخر آن در خرداد ۶۰ رخ داد، استبدادی سرکوبگر تر از استبدادی که سبب ساز انقلاب شده بود، پدید آمد.

 

این وضعیت باز شدن آینده را در بعد از انقلاب فوریه روسیه و دوران کرنسکی دیدیم که با کودتای اکتبر  بلشویک ها بسته شد.  قبل از آنهم در انقلاب فرانسه دیدیم. تاریخدان برجسته فرانسوی، میشلت (Michelet)، در سخنی معروف وضعیت بعد از سقوط استبداد سلطنتی بوربون ها را اینگونه توصیف کرد:

 

“در آن روز، همه چیز شدنی بود … آینده حال شده بود … بدین معنا که زمان دیده نمی‌ شد، هر چه بود نور درخشان ابدیت بود” (۸).

 

ولی هنوز چیزی از انقلاب نگذشته بود که دوران ترور روبسپیر و بعد دوران دیکتاتوری ناپلئون که حتی نام دموکراسی را نیز سانسور کرده بود، فرا رسید و اگر نبود نقد اشتباهات و انتقال تجربه به نسل های دیگر و مسئولیت پذیری آن نسل ها، فرانسه به قلب آزادی و استقلال و دموکراسی در جهان تبدیل نمی شد.

 

بنابر این، این همه، بستگی دارد به عملکرد جامعه ملی و اینکه از قبل تمامی افراد و گروه ها و جریان ها که برای وطن اشک تمساح می ریزند و در عین حال به مزد بگیرهای قدرت های خارجی و رانتخوارهای ثروت ملی تبدیل شده اند و در نهان و پنهان بر طبل هر چه بیشتر کردن تحریم هایی که کمر فقیر ترین ها را می شکند و جیب رانتخوارهای ولایی را پر و نیز حمله نظامی به مام وطن می کوبند، شناسایی و از طریق بکار گرفتن اندیشه راهنمای مصدقی استقلال و آزادی قضاوت کرده و راه ها و مراکز نفوذ قدرت طلبان وابسته که رسانه ها را در اختیار دارند، ببندند.

 

چنین شناسایی و قضاوتی سبب می شود که جنبش عمومی، سراسری و خشونت زدا بر دو اصل راهنمای استقلال ( ۹) و آزادی انجام گرفته و اینگونه این مردم خواهند بود که حاکمیت را از شاه و شیخ سلب و به خود باز خواهند گرداند و با ایجاد شوراها در سراسر کشور و در هر کوچه و برزن، امکان دخالت قدرت های خارجی و مزدوران داخلی آنها را که از ظهور ایران مردمسالار در وطن مستقل و آزاد وحشت دارند به طرف صفر ببرد.

 

نقشه راه در دوران گذر و نیز قانون اساسی پیشنهادی بر ۵ دسته از حقوق: 

 

در چنین راستایی است که بنی صدر، به همراه گروهی از حقوقدانان و روشنفکران با کوششی چند ساله قانون اساسی پیشنهادی  را به جامعه ایران معرفی کرد. اندیشه راهنمای این قانون اساسی پنج دسته از حقوق می باشند: حقوق انسان، حقوق شهروندی، حقوق ملی، حقوق جامعه به عنوان عضوی از جامعه جهانی و حقوق طبیعت. این قانون اساسی و مکمل های آن در ۴۹۷ ماده و در ۳۷۹ صفحه تدوین شده است تا راه را بر هر کوششی برای باز سازی استبداد ببندد(۱۰). از جمله مهمترین اصول آن جدایی دین ​باور از حکومت می باشد و بی طرفی دولت​ ستاته در برابر تمامی باورهای دینی و غیر دینی. آزادی های سیاسی و فرهنگی و اجتماعی و حق آزادی اندیشه و بیان و اجتماع کردن از حقوق اساسی شهروندان می باشد. در چنین قانون اساسی، مقوله ای به نام دین رسمی، که هم تبعیضی بر علیه  دگر اندیشان است، و هم راه را برای ورود روحانیت به دولت باز می کند، وجود نخواهد داشت.

 

بنابر این پیشنهاد می شود که هموطنان از هم اکنون در میان خانواده و دوستان و هم کلاسی ها و همکارها و رعایت اصول امنیتی، گروه های تحقیق و مطالعه را از جمله مطالعه و بحث و گفتگو و نقد این پیشنهاد را تشکل دهند و اینگونه در رشد اندیشه و عارف شدن به حقوق در وطن، شرکت کنند.  مردمی که با حقوق ذاتی خود آشنا باشند و اینگونه دارای غرور انسانی و عرق ملی و اعتماد به نفس، هیچگاه اجازه دخالت قدرت های انیرانی را در سرنوشت خود نخواهند داد.

 

 

یکی از بزرگترین خطراتی که کشورهای منطقه را تهدید می کند رشد شونیسم ملی و قومی و مذهبی می باشد و البته کشورهایی چون اسرائیل که دست راستی های آن از سال های ۸۰ میلادی طرح موازئیکی کردن منطقه و از جمله تجزیه ایران را برمرزهای قومی و مذهبی پیش می برند تا اینگونه و در میان کشورهایی کوچک و خرد شده و مشغول تنش و برخورد با یکدیگر به تنها ابر قدرت منطقه تبدیل شوند. برای مقابله با آن و نیز منطقه برخوردها و تنش ها و جنگ ها را به منطقه صلح و رشد و دوستی تبدیل کردن و مانع هژمونی ابر قدرت چین و آمریکا و نیز روسیه بر منطقه شدن، نیاز به ایجاد مدل پیشرفته تری از اتحادیه اروپا در منطقه و برداشتن مرزها می باشد. در این رابطه، ایران مستقل و آزاد و مردمسالار با استقرار جمهوری شهروندان ایران می تواند به نقش تاریخی خود که همان فرهنگ سازی و گسترش ارزش های انسانی است باز گردد و اینگونه، “خطر” را به “فرصت” تبدیل کند. چنین ایرانی می تواند همان نقشی را که فرانسه و آلمان در ایجاد اتحادیه اروپا بازی و به موتور آن تبدیل شدند، بازی کنند. بنابر این لازم است که از هم اکنون چنین طرحی و مشکلات و موانع آن و چگونگی حل موانع در میان ایرانیان به بحث و گفتگو گذاشته شود.  فضای آزادی که ایران مردمسالار می تواند برای صلح و رشد و تنش زدایی فراهم کند و اثرات آن در منطقه و ورای آن شاید حتی قابل تصور هم نباشد.